Εγώ ποδήλατο πότε θα κάνω;

Τέρμα οι δικαιολογίες - μπορεί να βρέξει, κάνει κρύο, γαμώτο ξέχασα τα καλά μου τα γάντια, τρίζει το σασμάν από την υγρασία, δε θέλω να λερώσω τους 29άρηδες carbon τροχούς με λάσπη, μα... η Di2 μου θα χαλάσει από το κρύο...

Με το καλοκαίρι να μας χτυπά για τα καλά την πόρτα, όλα τα ποδήλατα - πόλης, βουνού, δρόμου, ηλεκτρικά, διπλωτά ή μονόροδα - να βγουν στους δρόμους!
Ήρθε η ώρα να γεμίσουν οι πλαγιές και τα μονοπάτια με υπέροχα ΜΤΒ, να «πετάνε» οι dirtαδες από στροφή σε στροφή, η άσφαλτος στις ανηφόρες να... λιώνει κάτω από τη δύναμη της πεταλιάς και ο υπέροχος ήχος του ελεύθερου να είναι το μόνο που χαλάει την ηρεμία στους πανέμορφους επαρχιακούς δρόμους.

Οι συχνά αφιλόξενοι δρόμοι των ελληνικών πόλεων πρέπει να γεμίσουν από ποδήλατα που από μόνα τους θα ορίσουν τους ποδηλατόδρομους που δεν υπάρχουν γιατί, όπως δε θα βαρεθούμε να λέμε, εκατό ποδήλατα (και λίγα λες...) στη δεξιά λωρίδα ορίζουν τον πιο καλοφτιαγμένο ποδηλατόδρομο της πόλης!

Διαβάζω τη δήλωση του Mike Burrows (του σχεδιαστή του γνωστού ποδηλάτου Lotus 108 Time Trial που κατασκευάστηκε από την Lotus για τον Chris Boardman και με το οποίο κέρδισε στους Ολυμπιακούς του 1992 στην Βαρκελώνη):
«Κάθε φορά που κάποιος αφήνει το αυτοκίνητό του και χρησιμοποιεί ένα ποδήλατο, ο κόσμος γίνεται λίγο καλύτερος».

Χωρίς να θέλω να γίνω... λύσσα, δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Κι όχι επειδή εκδίδω ένα περιοδικό ποδηλάτου κι όλη μου η ζωή περιστρέφεται γύρω από το ποδήλατο και την προώθησή της χρήσης του στην Ελλάδα. Το ανάποδο! Αυτό έγινε (τα τελευταία 16 χρόνια) ακριβώς επειδή συμφωνώ και συμφωνούσα από τότε...

Ως χώρα περνάμε μια από τις πιο δύσκολες στιγμές της νεότερης ιστορίας μας. Συχνά κάνουμε λες και δε συμβαίνει τίποτα - χαμογελάμε (όχι πολύ τακτικά πλέον), βγαίνουμε, πίνουμε, τρώμε, κάνουμε σχέδια (που συνήθως ακυρώνουμε μετά) - αλλά περνάμε μια περίοδο καθοριστικής σημασίας και, από σήμερα που γράφω αυτό το κείμενο ως τη στιγμή που θα το διαβάσετε, δεν ξέρουμε πόσα θα μπορεί να έχουν αλλάξει.

Τι σχέση έχει το ποδήλατο με όλα αυτά; Πιστεύω πως αν περισσότεροι έκαναν περισσότερο ποδήλατο, τα προβλήματά μας θα ήταν λιγότερα. Γιατί; Επειδή η επιλογή της χρήσης ενός ποδηλάτου - κυρίως στον τομέα της καθημερινότητάς μας - αποτελεί την πιο λογική απόφαση που θα μπορούσαμε να πάρουμε. Και τα προβλήματα που σήμερα καλούμαστε να επιλύσουμε (και δεν μπορούμε) είναι επειδή περάσαμε πολλά χρόνια (και ακόμα περνάμε) χωρίς «κοινή λογική».

Γιατί, αν βασιζόμαστε στην «κοινή λογική» στις αποφάσεις μας θα χρησιμοποιούσαμε περισσότερο ποδήλατο, οι πολιτικοί θα έπαιρναν περισσότερες αποφάσεις για την ανάπτυξη της χρήσης του ποδηλάτου και - όσοι δεν θέλουν να χρησιμοποιούν ποδήλατο - θα εξυπηρετούσαν τους υπόλοιπους που θέλουν να το κάνουν.

Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο «λογικό», αν θες να μετακινηθείς σε μια πόλη να το κάνεις χωρίς πολύ θόρυβο, χωρίς ρύπους, χωρίς την κατάληψη πολύτιμου ελεύθερου χώρο, χωρίς το κόστος της βενζίνης, μειώνοντας στο ελάχιστο την πιθανότητα να προξενήσεις θανατηφόρο ατύχημα.

Ίσως λοιπόν - λέω, ίσως - αν μπαίναμε στη λογική να χρησιμοποιούμε ποδήλατο σε όσο το δυνατόν περισσότερες μετακινήσεις, ίσως να μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα και τη ζωή μας, με περισσότερη «κοινή λογική».
Από την άλλη, είναι αλήθεια πως ξέρω αρκετούς που χρησιμοποιούν ποδήλατο τακτικά και στερούνται παντελώς, όχι απλώς... κοινής λογικής, αλλά λογικής!

Όπως ξέρω και άλλους, που δε θυμούνται καν ισορροπία και αποτελούν φωτεινά παραδείγματα για όλους. Εντάξει, δεν είναι απόλυτο αλλά, σκεφτείτε το: μπορεί το ποδήλατο να αποτελέσει μια ελπίδα για την Ελλάδα;

Η γνώμη μου είναι πως ναι. Και σας διαβεβαιώνω πως θα συνεχίσω να κάνω ό,τι μπορώ για να βλέπω όλο και περισσότερους να το χρησιμοποιούν - για άσκηση, αναψυχή αλλά κυρίως για μετακίνηση γιατί, κυρίως έτσι μπαίνει πραγματικά στη ζωή σου και δημιουργεί μια σχέση αγάπης και γλυκού πάθους που κρατάει για πάντα. Αυτό άλλωστε δεν υποτίθεται πως είναι το ιδανικό;

Του Σπύρου Παπαγεωργίου.

Bikesports.gr